مر compass من خراب گشته / نی شرقی و نی غربکشانم
من آن خس بن‌دهاتی ام که / در صخره مگر ریشه دوانم
دلسوز دو عالم نفس من / تاریخ زده ترکه به جانم
با جهد زده بر دو لب من / تا ورد بیفتد از زبانم
عالم همه محضر خدایان / این شرک رود کی از جهانم
از بین مکاتب مکرر / من حامی مکتب «ندانم»
نی سنی و نی شیعه روانم / نی منتظر سرو چمانم
هم‌سایه‌ی ساقه‌ی تلاجن / فرزند زمان خویشتن من
رفتم در مکتب تکامل / معمار بود دست تناسل
تا خلق شود دایره‌ی چشم / سالان گران کنی تحمل
شیرین شکر است و چون شکر شیر / شیر از کمر گربه شود شل
خیر العمل ذهن جماعست / این قدر مکن مرا تو مر خل
نی دهری و نی سامری ام من / نی می‌کشم از سر خلی گل
هم‌سایه‌ی ساقه‌ی تلاجن / فرزند زمان خویشتن من
